امروز شنبه شانزدهم ذی الحجه ی سال دهم هجری قمری ، بیست و پنجم اسفند ماه سال دهم هجری شمسی ، شانزدهم مارس سال 632 میلادی است.
قافله ی عظیم غدیر همچنان در حرکت است و از «مَرُّ الظَّهران» گذشته و به آبادی بعدی یعنی «عُسفان» رسیده است. تا جایگاه موعود راهی باقی نیست.
جایی که خداوند مقرر داشته است تا رسولش ، ولایت امیرالمومنین و یازده فرزند او علیهم السلام را به مردم ابلاغ کند و پس از اتمام حجت با مسلمانان ، علی علیه السلام را به فرمانروایی آنان منصوب کند ، چرا که چند روزی بیشتر از عمر مبارکش باقی نمانده است.
آری ، خداوند هیچگاه زمینش را بدون حجت باقی نمی گذارد و پس از رسول خدا صلی الله علیه و آله ، امیر مومنان و فرزندانش علیهم السلام حجت روی زمین خواهند بود. از طرف دیگر ، بنیانگذاران سقیفه مقارن ماجرای غدیر ، پیمان نامه ای امضاء کرده و به نظام دادن لشکر خود پرداخته اند تا از رسیدن خلافت به امیرالمومنین علیه السلام جلوگیری کنند. در حقیقت در این روز است که صف آرایی جمل و صفین و نهروان شکل می گیرد و آئین نوپای اسلام به جای آنکه انسانهای خاکی را با دستورات الهی به افلاک ببرد ، گرفتار جهنم هوا و هوس ها می شود. شماری دنیا طلب در بوستان دین لانه می کنند و گروهی منافقانه به بهانه ی دفاع از دین تیشه ی جاهلیت بر ریشه ی دین می زنند.
تمام کج اندیشی ها در تاریخ اسلام ، از اینجا ریشه دارد و یکی از آثار این پیمان نامه ی ناپاک و صحیفه ی شوم ، آنانی هستند که صاحب غدیر را به نام اسلام در محراب عبادت شهید می کنند و آب به آسیاب مال پرستان و شهوترانانی می ریزند که از عدالت علوی گریزانند. در صحیفه ی ملعونه خطوط نا نوشته ای است که غدیر را تا قربانگاه کربلا می کشاند.
چه آگاهانه فرمود امام صادق علیه السلام:
آنگاه که آن پیمان نامه نوشته شد ، حسین علیه السلام به شهادت رسید.
آری ، این راه خطا و این بار کج ، تا قیام موعود روزگاران ، به منزل نخواهد رسید.
-------------------------------------------------------------------
بحارالانوار ج24 ص366 و ج28 ص123
|
