داشتن نُه همسر
ازدواج و پیوند زناشویى در بین تمام اقوام و ملل دنیا تابع قوانین وشرایط خاصّى است که بر اساس آن زندگى اجتماعى شکل مى گیرد.
اسلام در موضوع ازدواج قوانین مخصوص به خودش را دارد که مسلمانان با پیروى از آن قوانین نظام زندگى خویش را شکل مى دهند.
یکى از آن قوانین محدودیّت مردان در داشتن تعداد همسر است که بیش از چهار همسر را جایز نمى داند.
ولى متأسّفانه در لابلاى کتب حدیثى و فقهى اهل سنّت روایات و فتواهایى دیده مى شود که تعجّب و سؤال را در ذهن خواننده ایجاد مى کند.
فخر الدین زیلعى حنفى فتوایى را با استفاده و استناد به آیه اى از قرآن کریم از قاسم بن إبراهیم نقل مى کند که بر اساس آن هر مردى مى تواند تعداد نهُ همسر در آن واحد داشته باشد.
وى مى گوید: خداوند ازدواج با دو زن را با این جمله ( مثنى ) جایز دانسته است، و درادامه این جمله را ( ثلاث ورباع ) با واو عطف که به معناى جمع است ذکر فرموده است، پس در این صورت مجموع زنانى که براى انسان جایز است نُه زن مى شود.
سپس مى گوید: نخعى و ابن أبی لیلى نیز چنین فتوایى را صادر کرده اند....
ابن حزم در سخنى افتراء آمیز شیعه را متّهم مى کند که آنان داشتن نُه همسر را در آن واحد جایز مى دانند، ولى منبع و مرجع این سخن را ذکر نکرده است.
آشنایان به فقه اهل بیت(ع) مى دانند که چنین نسبت ناروائى نه در کتب فقهى شیعه دیده شده و نه فقیهى چنین فتوایى صادر کرده است، بلکه حرمت بیش از چهار همسر در آن واحد از مسلّمات فقه شیعه است.
در کتاب جواهر الکلام که در موضوع فقه شیعه مفصّل ترین کتاب در بین دیگر کتب فقهى است آمده است: حرام بودن بیش از چهار همسر در زمان واحد از مسائل اجماعى شیعه و از ضروریّات دین است.
زناشویى با همسر در برابر نگاه دیگران
ابن حزم مى گوید: اگر در سفر مردى با همسرانش در یک خیمه باشند و او با یکى از آنان نزدیکى کند در صورتى که عورتش پوشیده باشد این عمل مکروه است. ولى اگر عورتش مکشوف و در معرض دید باشد حرام.
این سخن را مقایسه کنید با دستورات شرع مقدّس که منع مى کند از عمل زناشویى در کنار
فرزند خردسال خوابیده.
